अत्यन्तै मर्माहत छु

साँझ ५:४९ बजे

आज तेस्रो दिनमा कोठामा आएको मात्र के थिएँ फेरी हस्पिटलबाट फोन आयो

‘सर, अक्सिजन सकिनै लाग्यो !’

‘कसरी !’ आज त हामीहरूलाई ५० सिलिण्डरका का दरले ४-४ घण्टामा दिने हैन र !

‘हो सर, तर ४ बजे आउनुपर्ने ग्यास अझै आएन । सर कम्पनीमा सोधिदिनुहोस् न किन आएन ? अब १५ मिनेटलाई मात्र पुग्छ ।’

मैले कम्पनीको owner सँग फोन गर्छु, ‘…..जी खैत आज पनि त्यस्तै भो किन ? बिरामी त मर्छन् केहिबेरमा यदि supply भएन भने त ।’

‘४ बजे नै आउनुपर्ने किन ढिला भयो त ?’

ऊ- सर हजुरहरूलाई राखेको Oxygen Cylinder पुलिसको ठूलो मान्छेहरू आएर लिएर गए ।

हामीले के भन्ने सर, जबरजस्ती गरेपछि !

म ट्वाँ ! (रिस र पीडाले रुन मात्र सकिन)

म ; अब के हुन्छ ?

ऊ : हैन सर १० वटा पठइदिहाल्छु ।

म: यार तपाईं ! मानिसहरु Ventilator मा छन्, oxygen बिना एक मिनेट रहन सक्दैनन्, खेलाँची सम्झनु हुन्छ यो मानव जीवनलाई ! ती मानिसको मृत्यु भएमा जिम्मेवार को ? तपाई कि म ! कि ती ‘ठूला पुलिस’ ?

ऊ- सर त्यो त म के भनुँ ।

नि:शब्द !

त्यस पछि गृह सचिवज्यूलाई फोन गरेँ

र भनेँ, यो देशमा पुलिसको दादागिरी चल्दो रैछ हैन सचिवज्यू ?, बरु मेरो अस्पताल तिनैलाई जिम्मा लगाइदिनुहोस् सर, मलाई हटाइदिनुस् !

उता : ….. यस्तै हो ..म बुझ्छु …..!!

पिडा छ हजुर

जीवनमा डाक्टर भएँ !

मानव जीवनलाई माया गरेँ ।

आँखै अगाडि धेरै मृत्यु देखिरहेको छु,

मजस्तै जीवनहरू तिमीहरूलाई बचाउँन सकिनँ, माफ गर

हार्दिक श्रद्दान्जली प्रिय जीवनहरू !

(ट्रमा सेन्टरका निर्देशक डा. सन्तोष पौडेलले सामाजिक सञ्जालमा  बिहिबार बेलुकी राखेको अनुभव)